Zielenzus

We hebben het nooit kunnen vertellen, nooit kunnen aangeven, nooit openbaar mogen maken.

Vanaf vandaag breng ik daar verandering in. Want, mijn lieve zielenzusje is vertrokken naar Zomerland.
De bevestiging kwam heel hard aan en nog steeds is het besef er niet, je bent er niet meer, niet in het aardse leven, maar aan de andere kant.
De kant die mij steeds meer bevredigd dan wel beangstigd. Al is die angst niet reeél. Alleen mijn hypergevoelige/hb/autistische brein denkt daar toch anders over.

Ergens in 1998 kwam jij in mijn en ik in jouw leven.
Vele gesprekken gevoerd, veel gedoe gehad want je was echt mijn tegenpool. Of, laat ik het anders zeggen, jij was datgene wat ik miste in mijn leven.
In 2002 kwamen we erachter dat wij bij elkaar hoorden, als echte zussen alleen van 2 verschillende moeders, verschillende families. We hebben zelfs een lijntje naar een bepaalde familie, ver weg. In een vorig leven was jij mijn zus en tevens moeder. We waren samen, zonder gezin, door het noodlot bepaald. Je hebt mijn leven verreikt en mij laten inzien dat niet alles zomaar aan ons werd toevertrouwd danwel gegeven. Er moest gewerkt worden en hard ook.
Ergens is het misgegaan met de verdeling van de zielen, we werden gesplitst. Als wisselkinderen. Ik kwam eerder met veel lichamelijke obstakels in een vrij arm maar toch ook rijk gezin. Jij kwam later in een ook zeer moeilijk gezin terecht. We hebben er beide voor gekozen om een heel lastig maar te overwinnen leven te kiezen. Het overlijden van je man in maart 2020 was als de donderslag en het bleef maar regenen. Niet alleen in jouw omgeving, maar ook in de mijne.

Zoek jij nu de zon maar op, je hebt het verdiend.
Je hebt je leven geleefd,
Jij hebt de jouwe, overwonnen.
Jij mag nu naar huis.


Jij was mijn tweelingziel maar tevens zus,
jij de krachtige powervrouw,

jij,
de zorgzame,
de bijna alleskunner,
de regeltante,
de wijsheid zelve

Lieve Zus, Natasja,
We hebben elkaar 3x gezien. Alsof het lot zo bepaalde. 3x... in al die tijd.
Maar ja, jij was heel erg druk, met je gezin, je 2 "aandacht opeisende" kinderen ;) . Ik druk met mijn eigen leven, mijn katten, mijn toen nog werk.
We woonden ook niet echt bij elkaar in de buurt.
Dus de wekelijkse koffiemomentjes werden msnchats, hyveschats, facebookmomentjes en de laatste jaren whatsappgesprekken.
Ik ga je, ondanks dat we het laatste jaar weinig contact hadden, zo ontzettend missen.
Mijn hart ervaart verdriet, ik kan het alleen niet uitten en dat doet verdomd veel pijn. Het voelt echt werkelijk alsof er een deel uit mijn hart is gerukt. Ik heb nog nooit dit gevoel ervaren, zelfs niet bij mijn broertje (2014) en opa (2011) die ook beide op tragische wijze overleden zijn.

Nu moet ik het zonder je proberen te doen.

Ik weet natuurlijk dat je er nog gewoon bent, het lijntje zal niet kapot te krijgen zijn, maar ik kan je nooit meer horen lachen, zingen, gek zien doen. Al zullen de filmpjes en andere mooie momenten die je allemaal gedeeld hebt als een prachtige herinnering bij me blijven.

We mochten het nooit naar buiten brengen, vanwege de reacties, vanwege het ongeloof, vanwege...

Lieve Nicky en Damyan,
Houdt jullie sterk met het feit dat jullie lieve en zeer zorgzame moeder ALLES voor jullie overhad en deed. Ze maakte overal werk van om alles uit die diepe kan te halen om jullie het leven te geven die zij voor ogen had. Weet je gesterkt met het feit dat ze nu bij onze familie aan gene zijde is, jullie zijn ook een deel van mijn leven al wisten jullie dit (nog) niet. Misschien wisten jullie het wel maar mochten jullie het ook niet vertellen. Schreeuw het nu maar van de daken... onze mama had nog een zus! Een zus die zich stil moest houden waar jullie mama het ook erg moeilijk mee had.
Ze is nu weer bij papa, bij Angkel, bij jullie oma en de rest van de familie die daar al is. Ze zal het goed hebben aan de andere kant. Er wordt gezorgd voor haar en ze zal zich weer gezond, gelukkig en vooral vrij voelen.

Het zal de komende tijd voor ons allemaal heel zwaar gaan aanvoelen. Zoek afleiding, praat, draai knoerthard jullie lievelingsliedjes en heb even “schijt” aan alles en iedereen. Het mag nu gewoon... ga je echter niet verstoppen maar ga leven. Leef jouw Leven!

Als jullie iets willen weten, en de tijd is daar, vraag het mij, kom bij me langs en ik zal jullie allemaal met open armen ontvangen. 

Iets wat voor later dit jaar op mijn planning stond om jullie allemaal te knuffelen... het heeft niet zo mogen zijn.

Marloes

====

maar de tijd verstrijkt

en ik troost me

met de gedachte

dat telkens als ik aan je denk

je weer even bij me bent

17-07-1978 / 08-08-2021
Natasja Roest- Boekhoudt